Μία διαδρομή στον ρου της Ιστορίας αναζητώντας τον σαρκωμένο Λόγο στα πρόσωπα και τα γεγονότα της ορθόδοξης θεολογίας και του σύγχρονου προβληματισμού επιχειρεί σ' αυτό το έργο ο συγγραφέας, το οποίο έρχεται, φαίνεται, ως συνέχεια του προηγούμενου πονήματός του, με τίτλο Λόγος Θεολογίας Α'. Αυτή η διαχρονική και ταυτόχρονα συγχρονική –ιδωμένη στα χωροχρονικά συμφραζόμενά της– προσέγγιση προβάλλει τον αειεστώτα Λόγο, ο οποίος λογοποιεί τον άνθρωπο ως πρόσωπο «σεσωματωμένο». Αυτόν τον «ένθετο στο ανθρώπινο είναι» Λόγο επικαλείται και ζητά απ' αυτόν ο συγγραφέας τον όντως «λόγο» της θεολογίας, αναζήτηση η οποία διατρέχει όλο το σύγγραμμα, το αποτελούμενο από οκτώ μελέτες.

Συνδιαλέγεται ο συγγραφέας ανοιχτά με πρόσωπα και καταστάσεις εκζητώντας στο πρόσωπο των «συνομιλητών» του το ενυπόστατο πρόσωπο του ίδιου του σαρκωμένου Λόγου... τον «σπερματικό λόγο» που ενυπάρχει ενούσια σε όλα τα ανθρώπινα πρόσωπα, όσο κι αν θεσμοποίηση και κατεστημένα θρησκευτικά συστήματα θέλουν να τον φιμώσουν ή να τον δεσμοποιήσουν.

Η ερευνητική διαδρομή του συγγραφέα διέρχεται μέσα από την εκκλησιολογία του Αποστόλου Παύλου και του ερμηνευτή του Ιωάννη Χρυσοστόμου και συνεχίζει εξετάζοντας τη χριστολογική αλήθεια, μέσα από το διαζευκτικό δίλημμα ζωής: «ζοφοφόρος» η «ζωηφόρος» γνώση; Είναι αυτό το θέμα που πραγματεύεται το κοντάκιο του Ρωμανού του Μελωδού, στο οποίο εισέρχεται με αναλυτική ματιά ο συγγραφέας. Στην επόμενη μελέτη γίνεται αναφορά στην Ε' και Στ' Οικουμενικές Συνόδους με μία διαγράμμιση ιστορικοθεολογικών προϋποθέσεων, οι οποίες διευκολύνουν στην κατανόηση του χριστολογικού δόγματος.

Η συνέχεια αυτού του ιστορικού ταξιδιού μάς οδηγεί σ' έναν μεγάλο δάσκαλο του Γένους μας, τον Ευγένιο Γιαννούλη, που ζυμώνει δημιουργικά τα θεολογικά γράμματα στο δικό του παρόν και στις πραγματικές ανάγκες του τόπου και του χρόνου του. Αυτή η γόνιμη διαλεκτική ανάμεσα στο παρελθόν και το παρόν, αλλά και ανάμεσα στα φαινομενικά διεστώτα φανερώνεται ευκρινέστερα με τη θεολογική διείσδυση στηνΕπιτομή του Αθανάσιου Παρίου, ο οποίος έναν αιώνα περίπου αργότερα δεν διστάζει να διαλεχθεί με τη Δύση και να δανειστεί την ορολογία της, για να περιγράψει ορθοδόξως τα θεία μυστήρια και τη δογματική διδασκαλία της ανατολικής ορθόδοξης Εκκλησίας. Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο του σύγχρονου διαλόγου με τη Δύση εντάσσεται και η επόμενη μελέτη που αφορά στη θεία ευχαριστία ως αντικείμενο θεολογικής συζήτησης τα τελευταία χρόνια. Η επόμενη μελέτη διαλέγεται με τον καθηγητή φιλοσοφίας της Ν. Υόρκης, P. Kitcher, και τη συζήτηση περί της «αποθρησκειοποίησης» της ηθικής και γενικότερα του ανθρώπου, αλλά και συζητά την άποψη που υποστηρίζει την ανθρώπινη σωτηρία χωρίς Θεό. Από τον ηθικολόγο Kitcher περνάει ο συγγραφέας στην τελευταία μελέτη του στον αθεολόγο φιλόσοφο M. Onfray, ο οποίος βουλιάζει στη θεσμική απολυτοποίηση του χριστιανισμού, για να χτίσει την αθεολογία του.

Μέσα από αυτή την ιστορική διαδρομή που αναζητά τα χνάρια του Λόγου εν σώματι γίνεται καταφανές ότι δεν υπάρχει κάτι με το οποίο να μην μπορεί ή να μην πρέπει να συνδιαλεχτεί ο θεολογικός λόγος του σήμερα, παραμένοντας πάντοτε συγχρονικός με τον Λόγο και γι' αυτό επίκαιρος και εντοπικός. Ως εκ τούτου, ο συγγραφέας αναζητά μία βάση για ενοποιητικό διάλογο και όχι για διαιρετικό αντίλογο, δείχνοντας στη θέα του όντως προσώπου του σαρκωμένου και οικουμενικού Λόγου του Θεού. Μόνο πάνω σ' αυτό το ενσώματο πεδίο του εντόπιου μα και αχώρητου Λόγου μπορεί να γίνει δυνατή κάθε επικοινωνία και κάθε γνήσιος διάλογος.

Χαρακτηριστικά αναφέρει ο συγγραφέας στον επίλογο του έργου του ότι «ο Λόγος σαρκώθηκε για να τρελαθούμε μαζί του και για να ζητάμε να μας διδάξει τα "δικαιώματά" του» (σελ. 430). Αυτόν τον Λόγο καλούμαστε να αφουγκραστούμε στις γραμμές αυτού του έργου, το οποίο, δείχνοντας τα δικαιώματά μας, σκάβει σε ένα περιχωρητικό-χριστολογικό άνοιγμα τον θεολογικό λόγο του σήμερα.

ΓΕΝΙΚΟΣ ΠΡΟΛΟΓΟΣ
ΣΥΝΤΟΜΟΓΡΑΦΙΕΣ
1. Απ. Παύλος και Ιω. Χρυσόστομος: Η εκκλησιολογική σημασία ενός εν Χριστώ ανθρωπολογικού γεγονότος
2. Γνώση ζοφοφόρος και γνώση ζωηφόρος μέσα από τη δραματουργία του κακού στο κοντάκιο του Ρωμανού του Μελωδού "Εις την σταύρωσιν"
3. Η Ε' Οικουμενική Σύνοδος στο βάθος και η Στ' Οικουμενική Σύνοδος στο προσκήνιο: Από τη θεολογική προϊστορία στην Οικουμενική προοπτική
4. Θεολογικά και ποιμαντικά στοιχεία από την επιστολογραφία του Ευγενίου Γιαννούλη και ο χαρακτήρας των θεολογικών του ενδιαφερόντων από το ευρύτερο έργο του
5. Οι αντιδυτικές θεολογικές θέσεις της «Επιτομής» του Αθανασίου Παρίου
6. Η ευχαριστία στον διάλογο μεταξύ ορθοδόξων και ρωμαιοκαθολικών
7. Ηθική προοπτική και ανθρώπινη σωτηρία χωρίς Θεό;
8. Η σύγχρονη αθεολογία και το μεταπατορικό αμάρτημα της θεολογίας
ΓΕΝΙΚΟΣ ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Ευρετήριο όρων και εκφράσεων
1. Ελληνόγλωσσο
2. Ξενόγλωσσο
Ευρετήριο ονομάτων
1. Ελληνόγλωσσο
2. Ξενόγλωσσο
Ποίημα (Στο αίμα η μηλιά)