Η θεσμική προσέγγιση του Έλληνα Δικαστή, ως ενός ακόμη δημοσίου υπαλλήλου, έστω και ανωτέρου υπό την έννοια των υψηλότερων αποδοχών του και μόνον, αποτελεί μια ατυχέστατη για να μην πω «χονδροειδέστατη» επιλογή του έλληνα νομοθέτη, δικαιολογείται μόνον αν αυτή η προσέγγιση ήταν συνειδητή του επιλογή ικανοποίησης ιδιοτελών σκοπιμοτήτων.

Σε σημαντικό βαθμό, σε ορισμένες περιπτώσεις, η ευψυχία του Έλληνα Δικαστή εξουδετερώνεται με τη διαμόρφωση υπαλληλικής νοοτροπίας που δεν εξυπηρετεί τη δικαστική ανεξαρτησία, αλλά και ούτε συμβιβάζεται με αυτήν. Είναι ευκολονόητο ότι, η καλλιέργεια της υπαλληλικής νοοτροπίας ευνοείται από την εξουσία γιατί τότε μόνον με αυτήν ο Δικαστής δεν είναι υπέρτερος και των έμμεσων επιρροών, δηλαδή των επιρροών της εξουσίας.

Εκείνο που είναι βέβαιο, είναι ότι οι Κυβερνήσεις ανέκαθεν επεδίωκαν και ως ένα σημείο το επέτυχαν να δημιουργήσουν ένα δικαστικό σώμα υποβαθμισμένο, υπάκουο και δυστυχώς ελέγξιμο.   

Ο Δικαστής όμως δεν είναι και δεν μπορεί να είναι ένας δημόσιος υπάλληλος. Η θέση του Δικαστή στην πολιτεία αλλά και στην κοινωνία είναι ιδιόρρυθμη. Εκ της αποστολής του ο Δικαστής αποτελεί το ακλόνητο βάθρο μιας ευνομούμενης πολιτείας και αρμονικά διαβιούσης κοινωνίας. Προ της έδρας κάθε Δικαστή, ως οιονεί κυματοθραύστη, διασπώνται τα κύματα των ποικίλων θυέλλων και επέρχεται η πολυπόθητη γαλήνη των ανθρώπινων και πολιτικών διενέξεων και η κατασίγαση των παθών.