Ἡ μελέτη γιὰ τὴν Ἀκολουθία τῶν δώδεκα ψαλμῶν ἐρευνᾶ μία παλαιότατη ἀσκητικὴ πρακτική ἐφαρμογῆς τῆς ἀδιαλείπτου Λατρείας. Ἡ παράδοση αὐτὴ ἔχει τὴν ἀφετηρία της στὸν Κανόνα τοῦ ἁγίου Παχωμίου, διαδόθηκε ἀπὸ πολὺ ἐνωρὶς σὲ Ἀνατολὴ καὶ Δύση καὶ ἀπὸ τὸν 11ο αἰ. μετεξελίχθηκε στὴν τάξη τῶν μεσωρίων πρὸς ἐπιμήκυνση τῆς κοινῆς νυχθημέρου μοναστικῆς Ἀκολουθίας. Ἀπὸ τὴ χειρόγραφη δὲ παράδοση φαίνεται ὅτι στὸ Ἅγιον Ὄρος διατηρήθηκε ἕως καὶ τὸν 19ο αἰ., γιὰ τὴν κατὰ μόνας προσευχὴ τῶν Πατέρων τῆς ἐρήμου.