Ρυθμού και αρμονίας Λόγος, η γλώσσα της ποίησης, ο εκφρασμένος μέσα από ιδιαίτερο ψυχοπνευματικό ίδωμα. Ίδωμα βαθύ, και άρθρωση συγκινησιακών διακυμάνσεων ως τη σωτήρια γύμνωση της ψυχής. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσα να πω πέρα από αυτόν τον απλό ορισμό στον οποίο φτάνω από ανάγκη εσώτερης πίεσης. Απλώς για να ερευνήσω το δρόμο προς αυτό που κάνω. Και δεν ξέρω αν κάτι άλλο υπάρχει πέρα από τη λέξη ποίηση. Μέσα στο υπάρχειν και τον υπάρχοντα Κόσμο. Ο Κόσμος αυτός είναι η Ποίηση, όταν θεωρούμενος κόσμος είναι το όλον, ο πέραν όλος Κόσμος που με περιβάλλει. Και ο μέσα μου εκφρασμένος έκπληκτος λόγος. Ως αίσθηση, αισθήματα και συναισθήματα. Ως και εκρέουσα συγκίνηση της ύπαρξης. Αυτό, το ενδότερό μου, το είναι, που μπορεί να με ορθώσει σε άπλες άπειρες προς τα ύψη μου. Ως το απέραντο της ύπαρξης πέρα από τα όριά μου. Που πριν δεν συνειδητοποιώ. Αυτό, το ένδον μου, που με καταβυθίζει σε, πέρα και βαθιά, μέσα μου εκτάσεις. Φτάνοντας με σε ενδοσκοπήσεις. Ώστε να γνωρίσω τον εαυτό μου, να γνωρίσω και να κατανοήσω τον Άνθρωπο-Συνάνθρωπο. Να διευρυνθώ σε μονάδα συνόλου. Ποίηση είναι ο Άνθρωπος. Και η συνείδησή του. Ίσως. Ο δυνατός, αδύναμος, άνθρωπος. 

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)