Πέρα από την υψηλή ποιότητα της ερμηνείας του έργου του Καβάφη που μας προσφέρει αυτή η μελέτη, ο τρόπος με τον οποίο το βιβλίο συσχετίζει τον Καβάφη με τον Nietzsche είναι αξιοθαύμαστος. Η άποψη του Nietzsche πως η τέχνη είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής κι όχι αντίθετη προς αυτή είναι, μου φαίνεται, αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε για να κατανοήσουμε την περίπλοκη σχέση ζωής και τέχνης η οποία αναφαίνεται μέσ' από την ποίηση, και την ποιητική, του Καβάφη. Επί πλέον, ο συσχετισμός Καβάφη - Nietzsche (όπως και ο ίδιος ο συσχετισμός τέχνης - ζωής) μας δίνει ένα ακόμα σημείο όπου ο Καβάφης συνειδητά ή όχι (δεν έχει σημασία), έχει μια σοβαρή επαφή με τη διανόηση της νεωτερικότητας. Μου έκανε επίσης μεγάλη εντύπωση ο τρόπος με τον οποίο περιγράφονται - καθαρά, απλά, και χωρίς υπεκφυγές - οι απόψεις τόσων άλλων μελετητών του Καβάφη για το θέμα των σχέσεών του με τον αισθητισμό, τη νεωτερικότητα, και την ελληνιστική ποιητική και φιλολογική παράδοση.