Ἕνας στῖχος τοῦ Νίκου Γαβριήλ Πεντζίκη ἦταν ἀρκετός νομίζω γιά νά περιλάβῃ πολλές ἀπό τίς συζητήσεις πού ὁ συγγραφεύς ἔχει κάνει μέ διάφορους νεκρούς χρησιμοποιώντας μία ὄχι καί πολύ συνηθισμένη τεχνική στή λογοτεχνία. Τήν τεχνική τῆς ἀναστάσεως. Βέβαια ὅλες οἱ συζητήσεις δέν εἶναι καθόλου προσβλητικές γιά τούς νεκρούς. Ἀντιθέτως ἀποπνέουν σεβασμό καί ἐκτίμηση. Πιθανόν ν’ ἀκολουθήσουν καί ἄλλες ἀφοῦ ὁ συγγραφεύς συνεχίζει νά ἔχει ἀνάγκη ἀπό τή συντροφιά καί τόν λόγο ἀναστημάτων πού ἔχουν ἐπηρεάσει τή ζωή του καί πού δέν εἶχε τύχει νά συναντήσῃ ὅσο ζοῦσαν. 

(Απο το οπισθόφυλλο του βιβλίου)