Το βιβλίο αποτελείται από δώδεκα μικρές ιστορίες της ελληνικής υπαίθρου και των ανθρώπων της, όπως αυτά υπήρχαν πριν από αρκετές δεκαετίες. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου ζωντανεύουν με ξεχωριστή γλαφυρότητα κι ευαισθησία, αλλά και αντικειμενικότητα και ρομαντισμό, όλα εκείνα τα προσωπικά βιώματα της συγγραφέως που αφορούν την ζωή στο χωριό, αλλά και τα μεγάλα ζητήματα της εποχής όπως ήταν η μετανάστευση, ο γάμος δια αλληλογραφίας, η ζωή των παιδιών στα οικοτροφεία, ο ξενιτεμός στη μεγάλη πόλη, η φτώχια, οι δυσκολίες αλλά και η απέραντη μαγεία εκείνης της εποχής, άλλοτε μέσα από τα μάτια ενός μικρού κοριτσιού και άλλοτε μέσα από τις μακρινές αναμνήσεις μια κυρίας.
Η νοσταλγία για μια πραγματικότητα οριστικά και αμετάκλητα χαμένη αλλά και η αισθητική και αισθηματική πληροφορία, με πλήρη και άρτια την λογοτεχνική ανακατασκευή της, συνιστούν ένα γοητευτικό ανάγνωσμα τόσο γι’ αυτούς που έζησαν σε αυτές τις εποχές όσο και για εκείνους που δεν τις γνώρισαν ποτέ. Με τον τρόπο αυτό το βιβλίο συνιστά μια πολύτιμη παρακαταθήκη που καλό είναι ούτε να ξεχαστεί αλλά ούτε και να μείνει ανεκμετάλλευτη.

«…μικρά παιδιά ήταν σαν έδεσαν την φιλία τους κόμπο σε καλοκαιρινό μαντήλι. Με αυτήν πορεύτηκαν στην ζωή τους! Και στους χειμώνες που ήρθαν, είχαν το καλοκαιρινό μαντήλι, γεμάτο ήλιο, να τους ζεσταίνει. Τα σπίτια τους μια ξερολιθιά τα χώριζε, εκεί στο στενό σοκάκι με το καλντερίμι και τις μεγάλες ξύλινες εξώπορτες, που στέκονταν στην σειρά, σαν καλές γειτόνισσες και κουβέντιαζαν την ζωή…»

Γλυκό ταξίδι στην ψυχή και στους καιρούς που βασίλεψαν, κρατώντας απ’ το χέρι τις μικρές χαρές και μ’ ένα δάκρυ αργυρό, σαν αστεράκι, να φωτάει το δρόμο.

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου