Η Γεωδαισία και ειδικότερα η Τοπογραφία είναι η επιστήμη που ασχολείται με τη μέτρηση των απαραίτητων μεγεθών και τον υπολογισμό των στοιχείων που χρειάζονται για να περιγραφεί ο φυσικός κόσμος που μας περιβάλλει με αναλυτικό τρόπο. Η αντίληψη περί του χώρου στον οποίο ζει και κινείται ο άνθρωπος έχει αλλάξει, καθώς όλες σχεδόν οι δραστηριότητες έχουν γεωγραφική αναφορά. 

Στο βιβλίο αυτό παρουσιάζονται τα διάφορα κλασικά ή σύγχρονα γεωδαιτικά όργανα που χρησιμοποιούνται σήμερα στις μετρήσεις και αναλυτικά οι αντίστοιχες μέθοδοι μέτρησης. Παρουσιάζονται επίσης και οι διάφοροι βασικοί γεωδαιτικοί υπολογισμοί για τον οριζοντιογραφικό και υψομετρικό προσδιορισμό σημείων στο έδαφος ή το χώρο. 

Το πρώτο κεφάλαιο αναφέρεται στην ιστορική εξέλιξη της Γεωδαισίας και εξετάζεται η σχέση της με τις άλλες επιστήμες. 

Ένα από τα βασικά αντικείμενα της Γεωδαισίας είναι οι μετρήσεις και είναι αυτονόητο ότι σε αυτές υπεισέρχονται σφάλματα που οφείλονται είτε στην ατέλεια ή κακή λειτουργία των οργάνων μέτρησης, είτε στην ατέλεια του παρατηρητή, είτε σε τυχαία γεγονότα που επηρεάζουν το τελικό αποτέλεσμα της μέτρησης. Έτσι, το δεύτερο κεφάλαιο αυτού του βιβλίου αναφέρεται στη Θεωρία Σφαλμάτων. 

Οι βασικές αρχές λειτουργίας και τα δομικά στοιχεία των γεωδαιτικών οργάνων παρουσιάζονται συνοπτικά στο τρίτο κεφάλαιο, ενώ στο τέταρτο, πέμπτο και έκτο κεφάλαιο γίνεται ευρεία αναφορά στις μεθόδους μέτρησης και υπολογισμού γωνιών, μηκών και υψομετρικών διαφορών καθώς και στα όργανα που χρησιμοποιούνται για τις αντίστοιχες μετρήσεις.

Στο έβδομο κεφάλαιο γίνεται αναφορά στα σύγχρονα γεωδαιτικά όργανα και συστήματα μετρήσεων που βασίζονται στην ηλεκτρονική ή ψηφιακή τεχνολογία και χρησιμοποιούνται σήμερα κατά κανόνα στην καθημερινή τοπογραφική πρακτική. 

Το όγδοο κεφάλαιο ασχολείται με ειδικά όργανα και μεθόδους κατακορύφωσης των δομικών στοιχείων υψηλών κατασκευών. 

Για τον σχεδιασμό και την υλοποίηση οποιουδήποτε έργου απαιτείται ένας χάρτης ή τοπογραφικό διάγραμμα, κάθε σημείο του οποίου αποδίδεται με ένα ζεύγος συντεταγμένων (Χ, Υ) που αναφέρονται σε κάποιο συγκεκριμένο σύστημα αναφοράς. Όμως, ενώ το τοπογραφικό διάγραμμα νοείται ως μια επίπεδη επιφάνεια, το σχήμα της γήινης επιφάνειας είναι καμπύλο (κατά προσέγγιση σφαιρικό, σφαιροειδές ή ελλειψοειδές). Αυτή η μεταφορά της απεικόνισης από την καμπύλη στην επίπεδη επιφάνεια αποτελεί ένα από τα δυσκολότερα προβλήματα της Γεωδαισίας και υλοποιείται με διάφορα προβολικά συστήματα και επιφάνειες αναφοράς.